yazmak istemiyorum ama parmaklarım klavyenin üzerinde sanki başka birinin elleri gibi gidip geliyor.
içimde bir hissizlik varolmama duygusu.seçilmiş bir varolmama.
mimoza ağacına bakarken bugün parkta yazı düşündüm çiçekli halini, ne güzel kokardı. hep parkta yürüyen insanlar vardı ama bugün sanki herkes bir yerlere çekilmiş ve sabahın o saatinde bana bırakmıştı parkımı. parkurda bir tur, banklarda kısa bir mola. fark ettim ki farkında olmadan veda ediyorum.
uzakta denizin ortasında fener yanıp sönüyor gözüm ona takıldı şimdi yazarken birden. ada geldi aklıma. büyükada... ne güzeldir şimdi mimozalarda orada...
işte böyleyim gidip geliyor sürekli duygular, düşünceler... ama genel bir hissizlik hakim bedenime. sadece uyumak istiyorum.
6 Mayıs 2011
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
D-Ö-N-Ü-Ş-Ü-M
uzun yıllardır birden dönüşen insanlar izledim... hep ilginç gelmiştir, küçük kasabalardan çıkan büyük kentlerde kendilerini bulduğunu san...
-
What we call the beginning is often the end. And to make an end is to make a beginning. The end is where we start from. – T.S. Eliot D...
-
bazen ne diyeceğinizi bilemezsiniz ama yine de dokunmak istersiniz tuşlara, anlamsız kelimeler dökülür parmak uçlarınızdan...başkalarına yok...
-
kaç uzun gün olmuş yazmayalı. blog sürekli aklımda nedense yazmak isteği sürekli içimde. ama galiba yazmaktan çok düşünmenin sağalttığı bir ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder