8 Mayıs 2011

hayat

ağladım, güldüm, konuştum... zaman geçiyor hayat devam ediyor. edecek. zamanın alıp götürdüğünü kim geri getirebilir ki? ben mi siz mi? kimse...
kimseyi dinlememeye alışığım ben. tek dinlediğim ve fikirlerinin hayatıma anlam katmasına kendimi gerçekleştirmeme yardım etmesine izin verdiğim insanı alıp götürdü zaman. zaman değil, bu doğru değil başka şeyler. burada yalan söylemeyeceğime yemin etmiştim. şimdi doğrudan başka gerçek yok.
ne kadar çabuk oldu gibi geliyor kopuşlar, aslında kendimizi hazırlıyoruz herşeye. zor ama bunlardan da öğrenmek önemli. öğrenmek ve devam edebilmek.
ben devam etmeyi seçiyorum, öğrenmek istemezdim ama buna engel olmak mümkün değilmiş.

insanlar hayatlar, başka hayatlar işte bunun farkına vardım nekadar kapatmışım kendimi kendi dünyama.
şimdi başka hayatları da anlayıp yine kendim olup yola devam etmenin zamanı...

"I have loved, I've laughed and cried, 
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way."
 

Hiç yorum yok:

D-Ö-N-Ü-Ş-Ü-M

uzun yıllardır birden dönüşen insanlar izledim... hep ilginç gelmiştir, küçük kasabalardan çıkan büyük kentlerde kendilerini bulduğunu san...